Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Δημήτρης Κοργιαλάς - Άντε και γ@μήσου



Κόκκινοι δρόμοι και βαθιά τσιμέντα
Και ένα γιατί που έχει γεύση μέντα
Δένει ένα κόμπο στο λαιμό στολίδι
Και της σιωπής μου ψάχνει το αντικλείδι
Βαδίζω με ένα αντίσκηνο στην τρελά
Ταξιδευτής με άχρηστη προπέλα
Αθηνά Μποχουμ διό τσιγάρα δρόμος
Πάνω στο σώμα διό τσουβάλια πόνος εεειιιι…

Άγευστοι μάνατζερ και τραπεζίτες
Τσιράκια όψιμα και πρώην KΝιτες
Όσα κατέκτησα και απλά τα αξίζω
Με επιδοτούν τώρα να τα βρίζω
Σταυρώθηκα στο Σύνταγμα καργιολα
Και εσύ αμέσως έφαγες την φόλα
Πως είμαι εκεί γιατί απλά ποζάρω
Και πρωτοσέλιδες στιγμές γουστάρω…

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών στο βάθος
Έβαλα στοίχημα πως ήταν λάθος
Που και το μέλλον μου εντός σχεδίου
Με χημικά στην Πανεπιστήμιου
Και τερματίζω και δεν ξεκινάω
Και αντιστέκομαι και προσπερνάω
Μα αφού είμαι αόρατος για κάθε νόμο
Το εξοχικό μου χτίζω πια στο δρόμο εεεειι….

Μιλάω γλωσσά που δεν την θυμάσαι
Ακούω φωνές που λένε ότι φοβάσαι
Ενώ σε λάδωσα δεν είσαι ωραίος
Είκοσι χρόνια μετεξεταστέος
Λεζάντες και ψηλά μπαλκόνια
Σαν ναυτικός μετράω διπλά τα χρόνια
Και αν απορείτε πως και συνεχίζω
Είμαι ατσάλι ρε και δε λυγίζω

Γιατί είμαι τεκνό του Θεού και νόθος
Και πιστολάς πρώτης γραμμής και στόχος
Λιμενεργάτης και καραβοκύρης
Πρεζάκι ,businessman και νοικοκύρης
Είμαι και μόνος μου είμαι και μαζί σου
Υπάρχω και μέσα και έξω απ την ζωή σου
Μη μου ζητάς συγγνώμη απλά θυμήσου
Και σε αγαπάω και άντε και γ@μήσου

Μουσική :Δημήτρης Κοργιαλάς
Στίχοι : Θάνος Παπανικολάου

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

De Facto - Χωρείς εσένα




Έγιναν όλα ξαφνικά
και ούτε που πρόλαβα να αρχίσω
Κάτι να πω να σου μιλήσω
ούτε ένα γεια

Και δεν θυμάμαι πια πολλά
μα απ την δουλεία όταν γυρνούσες
Θυμάμαι ακόμα πως γελούσες
και εγώ σε αγκάλιζα σφιχτά

Ήταν οι μέρες μας μισές
ήταν τα βράδια μετρημένα
Σαν των ανθρώπων τις ζωές
άδικες και περαστικές

Μα έμαθα να ζω χωρείς εσένα
Και δεν έχω ανάγκη πια κανέναν
Αφού δεν έχω πια εσένα

Περνά ο καιρός και είμαι πια
κοντά στα χρόνια τα δικά σου
Και νιώθω ακόμα την σκιά σου
να με ακουμπά

Θα θελα να σουνα εδώ
για να με δεις να μεγαλώνω
και να΄χα ακόμα λίγο χρόνο
για να σου πω πως σ’ αγαπώ

Είναι οι λύπες και οι χάρες
Δίο μονοπάτια μπερδεμένα
Μα των ανθρώπων οι ψυχές
δεμένες και παντοτινές

Μα έμαθα να ζω χωρείς εσένα
Και δεν έχω ανάγκη πια κανέναν
Αφού δεν έχω πια εσένα

Πριν ξημερώσει το πρωί
Σου στέλνω τούτο το τραγούδι
Να ταξιδέψει σα λουλούδι
Στου παράδεισου τα λιβάδια να σε βρει..

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Κίτρινα Ποδήλατα - Μετά φόβου και πίστεως


Σε όποια σελίδα της ζωής αν ψάξεις τον Θεό να δεις
σκιάχτρα και άβυσσο θα βρεις
ράσα με μαύρα τέρατα πήραν μορφή ανθρώπου
κι ένα βιβλίο απόγνωσης η μοίρα αυτού του τόπου.

Η ελπίδα γέμισε πληγές, χορτάτοι και υποκριτές
θρησκείες διαχειρίζονται, πανάγιοι βαφτίζονται
σε λάσπη καθρεφτίζονται.

Γιο θρόνους και για ενθρόνιση μιλάνε οι ανθρωπίδες
υπνωτικό σου δίνουνε με θεϊκές φροντίδες
αφού στη μοιρασιά της γης τα αρπάξαμε όλα εμείς
στον ουρανό θα βοσκηθείς, μη χάνεις τις ελπίδες.

Αυτός ο οίκος του θεού αντί για σπίτι του λαού
με όλα τα αίσχη της ντροπής έγινε οίκος ανοχής
με εταίρες κι εταιρίες, μέτοχοι με ευκαιρίες.

Για πείτε μου. Αφέντες μου, που κράτος πλούτου γίνατε
και λόγο δε μας δίνετε, ερώτηση σας κάνω να μάθω
ερώτηση σας κάνω να μάθω πριν πεθάνω
για πείτε μου, Αφέντες μου, να μάθω πριν πεθάνω.

Πότε σας μίλησε ο Χριστός απ' το σταυρό του επάνω
για θρόνους και για Mercedes, για στέμματα στις κεφαλές
για εξοχικά χλιδάτα, για αποθέματα ευρώ, μισθούς και φεουδάτα
πότε σας μίλησε ο Χριστός απ' το σταυρό του επάνω
για στέμματα στις κεφαλές, για χρυσοκέντητες στολές
για πείτε μου. Αφέντες μου. να μάθω πριν πεθάνω
πότε σας μίλησε ο Χριστός απ' το σταυρό του επάνω
για θρόνους και για Mercedes, για χρυσοκέντητες στολές
για εξοχικά χλιδάτα, για αποθέματα ευρώ, μισθούς και φεουδάτα
πότε σας μίλησε ο Χριστός απ' το σταυρό του επάνω
για πείτε μου, Αφέντες μου, να μάθω, να μάθω πριν πεθάνω.

Σφετεριστές και έμποροι, Χριστός θα πει αγάπη και αίμα από το Γολγοθά
δώστε τα όλα στο παιδιά που συντρίβει της μοίρας η ποδιά
δε σας ανήκει τίποτα, παρά ένας χιτώνας
πάρτε το κάπως σοβαρά δώστε τα όλα στα παιδιά, αλλάζει ο αιώνας.

Κι αν στη γιαγιά βουλώσατε το στόμα μ' αποστούπια
ο ποιητής μου έμαθε «να ξέρεις, σάρκα τρούπια
δεν είν' τα νιάτα υποταγή, μα δαίμονας που σπάζει τα καλούπια»


Στίχοι: Νίκη Παπαθεοχάρη
Μουσική: Κίτρινα Ποδήλατα